Rokowanie u chorych na autyzm

Do tej pory nie odkryto sposobu postępowania pozwalającego na wyleczenie autyzmu. U wielu autystyków w okresie od dzieciństwa do wczesnej dorosłości następuje umiarkowana poprawa, jednak rzadko radykalnie zmienia ona funkcjonowanie pacjentów. Zdarzają się również epizody regresji i nasilenia choroby.

Pozytywne zmiany nie obejmują wszystkich objawów w równym stopniu, nie dotyczą też wszystkich chorych z rozpoznaniem autyzmu. Istotna poprawa dotyczy tylko 10–15% chorych. Jedynymi ustalonymi dotychczas dobrymi czynnikami rokowniczymi w zaburzeniach autystycznych pozostają poziom inteligencji, umiejętności komunikowania się oraz rozwoju funkcji poznawczych. Szanse rozwoju dziecka z autyzmem są lepsze, jeśli:

• Autyzm występuje w lżejszej postaci.
• Dziecko ma wyższy iloraz inteligencji.
• Pierwsze objawy choroby wystąpiły po upływie pierwszego roku życia.
• Dziecko zaczęło mówić przed 5. rokiem życia.
• Nie wystąpiła padaczka lub ma lekki przebieg.
• Choroby współistniejące są mają lekki przebieg i jest ich niewiele.

Jednakże ocena chorych jest bardzo indywidualna, gdyż wiele mechanizmów choroby nie zostało dotąd jeszcze poznanych.

Rokowanie dotyczące samodzielnego funkcjonowania jest lepsze w przypadku zespołu Aspergera oraz dzieci z poziomem inteligencji w granicach normy. Zdecydowana większość chorych w okresie dorosłości ma problemy z psychospołecznym funkcjonowaniem i nie jest zdolna do pracy zarobkowej. Tylko jedna trzecia chorych ma szanse na uniezależnienie się i podjęcie pracy na specjalnie przygotowanych stanowiskach.